Ślub – po indonezyjsku i nie tylko…
Część I z IV z serii: ‘’Etapy w życiu…’’
Jak zauważa Przecławski, życie jest wędrówką przez czas i przestrzeń, w których żyje. Człowiek rozpoczyna swoją wędrówkę w momencie poczęcia, kończy zaś z chwilą śmierci. Jego życie przechodzi przez cztery podstawowe okresy: dzieciństwa, młodości, dorosłości oraz starości. Możemy spostrzec, iż „to nie tylko czas obiektywny mierzony sekundami, godzinami, dniami, latami…, to także czas subiektywny, mierzony tym, co się człowiekowi wydarza, mierzony intensywnością jego przeżyć i jego pamięcią” (Przecławski 2005, s. 117).
Przewrotnie chciałabym zacząć od ślubu. Ceremonia ta kojarzona jest z radosnymi chwilami w życiu każdego człowieka ale również z obawami, które są jak najbardziej zrozumiałe. Jedynymi różnicami są rytuały i strefa czasowa. Reszta jest tym samym, a więc staramy się zmierzać we dwójkę w tym samym kierunku. Życie weryfikuje czy dobiegniemy do finiszu razem czy pojedynczo a może z falstartem?
W całej Indonezji, w okresie dorosłości prawie każdy pragnie założyć rodzinę, natomiast jeśli ktoś pozostaje w stanie wolnym to takie zachowanie jest uważane za niezrozumiałe i niezwykłe. Po zawarciu małżeństwa kobieta zazwyczaj przeprowadza się do domu męża przechodząc do jego wspólnoty. Jednkaże chłopcy i dziewczęta stanu wolnego mogą swobodnie kontaktować się ze sobą. Wyróżnia się dwie najczęstsze formy usankcjonowania małżeństwa. Pierwsza, to oficjalne zwrócenie się przez rodziców chłopca z prośbą o rękę wybranki i darami do jej rodziców oraz druga forma, to tzw. Ngrorod (Moerdowo 1973) czyli porwanie panny młodej. Drugi sposób uważany jest za oszczędniejszy i atrakcyjniejszy oraz charakteryzuje się teatralnym aspektem. Zobaczmy jak to wygląda na wyspie Bali. Pan młody uprowadza swoją wybrankę do domu przyjaciela, w którym spędzają miesiąc miodowy (poprzedzający ślub). Dzięki takiemu za-chowaniu pan młody, uważany za osobę odważną, cieszy się społecznym szacunkiem i poważaniem W rzeczywistości ngrorod jest starannie zaplanowanym przedsięwzięciem. W modzie jest porywanie wybranki do samochodu. Dziewczyna czeka w ustalonym wcześniej miejscu i godzinie trzymając w ręku niewielką torbę, specjalnie przyszykowaną na tę okazję. Ojciec odkrywszy zniknięcie córki okazuje wielkie oburzenie, pomimo, iż został we wszystko wtajemniczony, co stanowi również element zabawy. Para młoda w czasie swej ucieczki uczestniczy w ceremonii, na której zostaje uznane ich małżeństwo, natomiast oficjalny ślub, na którym uczestniczą rodziny obu stron oraz ich goście, odbywa się nieco później. Na tej wyjątkowej uroczystości kapłan błogosławi związek małżeński, a w domowej świątyni składane są dary bóstwom i przodkom. W sposób formalny żona wchodzi do domu męża oraz zostaje członkiem jego rodziny, kasty i klanu.
Dość powszechnym zjawiskiem, zarówno na Bali jak i na całym archipelagu, jest zawieranie tzw. małżeństw mieszanych, w których państwo młodzi pochodzą z dalekich geograficznie jak i często kulturowo krajów. Ciekawym aspektem takich ceremonii ślubnych jest sam charakter zawierania małżeństw, pod względem religijnym, dekoracyjnym czy oprawy muzycznej. Dekoracja w postaci kadzideł, lokalnych kwiatów, tancerek w tradycyjnych strojach oraz muzyki gamelanu towarzyszy parze młodej odzianej w ubrania ślubne, typowe dla mody zachodniej. Uczestnicząc w licznych ceremoniach ślubnych jako tłumacz przysięgły, mogę stwierdzić, że każda ma swój własny czar, czy to będzie w Urzędzie Stanu Cywilnego w Polsce czy na rajskiej wyspie Bali. Miałam okazję również wiele razy koordynować i uczestniczyć w ceremoniach ślubnych par polskich na Bali. Zapraszam do obejrzenia jednego z filmów:
Autor: Iwona Handayani Bobrowska Tłumacz przysięgły języka indonezyjskiego (wagimin.com), właściciel Archipelago (a-go.pl) oraz przewodnicząca Rady Fundacji Nusantara (nusantara.com.pl)