Tradycyjne religie w Indonezji
Konstytucja Indonezji uznaje oficjalnie sześć religii – islam, protestantyzm, katolicyzm, hinduizm, buddyzm i konfucjanizm. Jednakże od 2017 zezwolono na rejestrację także innych związków wyznaniowych. Dzisiaj opiszę pięć najpopularniejszych religii w Indonezji, spośród tych niewpisanych do konstytucji.
Szacuje się, że w Indonezji istnieje około 400 różnych religii, a około 20 milionów ludzi, głównie na Jawie, Kalimantanie i Papui, praktykuje różne tradycyjne systemy wierzeń, często określane zbiorczo jako aliran kepercayaan (mistycyzm). Konkretna liczba wyznawców jest trudna do ustalenia, gdyż wyznawcy animalizmu często są jednocześnie członkami kościoła lub wyznawcami islamu.
Kejawen
Kejawen, dosłownie: „jawanizm”, zwany także Agama Jawa, to oryginalna jawajska tradycja religijna, będąca kombinacją metafizyki, mistycyzmu i innych doktryn ezoterycznych pochodzenia animistycznego, hinduistycznego, buddyjskiego i islamskiego. Kejawen to metafizyczne poszukiwanie harmonii we własnym wnętrzu, połączenia z Wszechświatem i ostatecznie z Bogiem. Kejawen, podobnie jak inne religie azjatyckie, zakłada „super-świadomość”, z którą można się skontaktować poprzez medytację. Kebatinanie nie mają żadnego proroka, świętej księgi ani odrębnych świąt i rytuałów religijnych. Niemniej jednak różne ruchy kebatinanowe mają swoje własne pisma założycielskie i założycieli.
Praktyki religijne obejmują medytację: tapa Ngalong – medytacja poprzez zwisanie z drzewa, tapa Kungkum – medytacja pod małym wodospadem lub miejscem spotkania 2-3 rzek, post, a także poświęcenie i oddawanie czci duchom lokalnym i przodkom. Uważa się, że duchy te zamieszkują obiekty naturalne, istoty ludzkie, artefakty i groby ważnych wali (świętych muzułmańskich). Choroby i inne nieszczęścia są przypisane duchom, a jeśli ofiary lub pielgrzymki nie zdołają złagodzić gniewnych bóstw, należy zasięgnąć porady dukuna lub uzdrowiciela.
Marapu
Wyznawcy Marapu w Indonezji często są określani jako „belum beragama” czyli „ci którzy jeszcze nie mają religii”. Marapu wierzą w Boga stwórcę, do którego nigdy nie mówi się w obrzędach i który nie objawia się na świecie. Twierdzą, że prawie nic o nim nie wiedzą i nie postrzegają go jako ucieleśnionej formy. Po stworzeniu świata Bóg przestał być aktywny i przeniósł odpowiedzialność za sprawy ludzkie na przodków klanów i inne klasy duchów. Bóg może zachować ostateczną kontrolę nad światem, sam jednak na niego nie wpływa”.
Podstawą religii sumbańskiej jest to, że człowiek nie może komunikować się z Bogiem. Przodek klanu (marapu) służy jako pośrednik, a także duch opiekuńczy, który może chronić istoty żywe, jeśli dostosują się do zasad i zwyczajów ustanowionych przez pierwszych przodków.
W swoich praktykach Sumbańczycy umieszczają wizerunki, zwane posągami Marapu, na kamiennych ołtarzach, gdzie składają swoje ofiary w postaci Sirih Pinang – naczynia zawierającego liście betelu, orzechów i limonki oraz bydła ofiarnego. Posągi Marapu wykonane są z drewna w kształcie ludzkich twarzy. Te są zwykle umieszczane na podwórkach ich domów lub w tradycyjnych domach.
Kolejnym przejawem oddania Merapu i przodkom jest budowa w niektórych częściach Wschodniej Sumby imponujących kamiennych pomników grobowych, pozostałości jednej z ostatnich zachowanych kultur megalitycznych na świecie. W wielu przypadkach ludzie zadłużają swoje rodziny na przyszłe pokolenia, aby wznieść te nagrobki w tradycyjny sposób.
Ich ceremonie pogrzebowe i pochówki mogą być opóźnione o dziesięciolecia, podczas których ciała zmarłych są przechowywane w domach żywych. Po zdobyciu wystarczających funduszy nie jest niczym niezwykłym, że kilka pokoleń Sumbanów jest razem chowanych w podzielonych na segmenty przedziałach podziemnego grobowca.
Właściwy pochówek poprzedzają wielomiesięczne negocjacje między sprzymierzonymi klanami i wioskami, których kulminacją są setki mężczyzn uczestniczących w ceremonii ciągnięcia kamieni tarik batu. Niezbędne rytuały obejmują rzeź dużej liczby bawołów, krów, świń, a czasami koni oraz nocne rytuały ochronne w kamieniołomach, w których tnie się kamienie. Niedopełnienie koniecznych rytuałów grozi gniewną reakcją oburzonych sił przodków, których aprobaty szuka się poprzez wróżenie wnętrzności zwierząt.
Sunda wiwitan
Wyznawcy Sunda Wiwitan zamieszkują w prowincjach Banten i Jawa Zachodnia. Jest to religia powstała przed nadejściem hinduizmu i islamu, a jej wyznawcy odcinają się religii hinduskiej i buddyjskiej; podążają za animistycznym systemem wierzeń, który czci i oddaje cześć duchom przodków. Jednak z biegiem czasu Sunda Wiwitan była pod wpływem i włączała elementy hinduskie, a także do pewnego stopnia islamskie
Święta księga Sunda Wiwitan nazywa się Sanghyang Siksa Kandang Karesian i jest tekstem zawierającym wskazówki, zasady i lekcje religijne i moralne, z których najważniejsze to miłość i współczucie, porządek społeczny i rodzinny, porządek zachowania i zasady postępowania, uprzejmość, język i kultura oraz „yudha”, co oznacza wojnę lub bitwę. Ta zasada odnosi się do podstawowej ludzkiej cechy polegającej na byciu nieufnym lub podejrzliwym wobec obcych lub nieznanych wpływów. Odzwierciedla to wrodzony konserwatyzm i sprzeciw wobec zmian w tradycyjnym życiu wsi. Oznacza to, że należy odrzucić wpływy niezgodne z tradycją.
W tradycji Sunda Wiwitan modlitwa i rytuał odbywa się za pomocą pieśni i śpiewu pantun sunda i tańców kidung. Te rytualne praktyki można zaobserwować podczas ceremonii zbioru ryżu i corocznego festiwalu noworocznego zwanego Seren Taun. Te zwyczajowe ceremonie są nadal wykonywane corocznie przez bardziej tradycyjne społeczności sundajskie w Kanekes, Lebak, Banten; Ciptagelar Kasepuhan Banten Kidul, Cisolok i Sukabumi.
Chociaż współcześni Sundańczycy mogą praktykować chrześcijaństwo lub stosować się do innych wyznań, wpływów i systemów wartości, pewne elementy tradycyjnych zwyczajów, wierzeń i kultury Sunda Wiwitan nadal przetrwały do czasów współczesnych.
Ugamo Malim
Ugamo Malim to system wierzeń wywodzący się ze społeczności Batak, występuje głównie na Sumatrze Północnej, zwłaszcza w okolicach jeziora Toba. Jest on jest kontynuacją starożytnego systemu religijnego, który został przyjęty przez lud Batak na długo przed wejściem nadejściem, islamu i katolicyzmu. Ten starożytny system religijny jest osadzony w stylu życia swoich ludzi bez etykiety „religia”.
Religia Malimów ma pewne podobieństwa do islamu, w tym zakaz spożywania wieprzowiny i krwi oraz praktyka noszenia turbanów. Współcześni Malimowie zaprzeczają jednak, jakoby te praktyki wywodziły się z islamu.
Kaharingan
Kaharingan jest rdzenną animistyczną religią ludową z plemienia Katingan, Lawangan, Ma’anyan, Ngaju i Ot Danum, pochodzących z regionu Centralnego Kalimantan w Indonezji.
Słowo ”kahirangan” oznacza coś w rodzaju drogi życia, a ten system wierzeń obejmuje koncepcję wielu bóstw i często jednego najwyższego bóstwa – chociaż może to być wynikiem potrzeby dostosowania się do idei „Jeden Najwyższy Bóg”, która jest pierwszą zasadą indonezyjskiej ideologii państwowej Pancasila. W religii tej widoczne są również wpływy hindusko-jawajskie. Przed 2017 rokiem rząd Indonezji uznawał kahirangan jako odłam hinduizmu, dopiero po tym roku został formalnie uznany za osobną religię.
Głównym świętem Kaharingan jest festiwal Tiwah, który trwa trzydzieści dni i obejmuje składanie w ofierze wielu zwierząt, takich jak bawoły, krowy, świnie i kury, jako ofiary duchom i bóstwom.
Religia ta ma rytualne ofiary zwane Yadnya, miejsca kultu zwane Balai Basarah lub Balai Kaharingan oraz świętą księgę nazwaną Panaturan, Talatah Basarah (grupa modlitewna) i Tawar (przewodnik szukający pomocy Bożej poprzez dawanie ryżu). Powszechna jest wiara w kult przodków i w wiele istot nadprzyrodzonych.
Bibliografia:
medium.com, thespicerouteend.com, wikipedia, wikipedia, nytimes.com, asianews.it, state.gov, wikipedia
ZOBACZ TEŻ: