Epidemie chorób w Indonezji

Epidemia covid-19 nie jest pierwszą epidemią jaka wybuchła na świecie, nie jest też pierwszą która nawiedziła Indonezję. Ograniczenia z powodu epidemii wprowadzano już w 1918 roku. I to o tych dawnych epidemiach na terytorium Indonezji będzie dzisiejszy wpis.

Po kilkumiesięcznej kwarantannie ludzie zaczęli pytać, kiedy skończy się pandemia covid-19. Naukowcy z różnych krajów, takich jak Wielka Brytania, Chiny, Rosja i Stany Zjednoczone nadal ścigają się w pracach nad szczepionką. W Indonezji opracowywanie szczepionki osiągnęło III etap (testy na dużej liczbie ludzi) który ma zostać zakończony w 2022 roku. Chociaż droga do masowych szczepień jest wciąż bardzo odległa, niektóre kraje, takie jak Indonezja, decydują się na wcześniejszą rezygnację z kwarantanny ze względów ekonomicznych.

Z podobnymi problemami mierzyli się ludzie już setki lat temu.

Intensywna walka z ospą

Odkąd pojawiła się po raz pierwszy w 1558 roku w Ternate i Ambon, ospa stała się śmiertelną chorobą z powodu braku leków i szczepionek. Epidemia ospy została opanowana dopiero wtedy, gdy angielski lekarz Edward Jenner odkrył skuteczną metodę jej leczenia w 1796 roku. Jenner dokonał zaszczepienia materiałem zakaźnym ospy krowianki ośmioletniego chłopca Jamesa Phippsa. Chłopiec przechorował krowiankę i następnie Jenner zaszczepił go ponownie, jednak już materiałem zakaźnym ospy prawdziwej. Chłopiec nie zachorował, ponieważ uzyskał odporność. Sukces odkrycia Jennera rzucił nieco światła na kontrolowanie epidemii ospy na całym świecie, w tym w holenderskich Indiach Wschodnich.

W artykule „Dari Mantri hingga Dokter Jawa” [Od uzdrowiciela do jawajskiego doktora] opublikowanym w Humaniora w październiku 2006 Baha’Udin napisał, że w 1818 na obszarze dzisiejszej Indonezji było 50420 zaszczepionych, w 1860 liczba ta gwałtownie wzrosła do 479.768 zaszczepień, w tym 211.051 osób które zostały zaczepione ponowie. W 1875 liczba osób które otrzymały szczepionkę wzrosła do 930.853.

Początkowo szczepionka była wysyłana co 2-3 miesiące z Amsterdamu, Rotterdamu, Utrechtu i Hagi. Ale w 1879 roku rząd kolonialny ustanowił Parc Vaccinogene [Państwowa Agencja Rozwoju Szczepionek] w mieście Bogor, aby zwiększyć lokalną produkcję szczepionek. Rząd zwiększył również liczbę personelu medycznego odpowiedzialnego za dystrybucję szczepionek i utworzył szkołę medyczną Doctor Djawa w Batavii (dzisiejsza Dżakarta). Chociaż ospa jest skutecznie kontrolowana od XIX wieku, świat został uznany za wolny od tej choroby dopiero w 1979 roku.

Parc Vaccinogene założona przez rząd kolonialny funkcjonuje do dziś pod nazwą Bio Farma. Jest to jedyna w Indonezji firma produkująca szczepionki, aktualne przeprowadzają testy kliniczne szczepionki na koronawirusa.

Oczekiwanie na szczepionkę przeciwko dżumie

Tymczasem inna historia dotyczy od dżumy dymieniczej. Począwszy od Malang w 1910 roku dżuma stopniowo rozprzestrzeniła się na Semarang, Yogyakartę i inne regiony. Według danych rządu kolonialnego, w latach 1910 – 1939 w Jawie Wschodniej były 39.254 ofiary dżumy, w Jawie Środkowej 76.354, a Yogyakarcie 4.535.

W latach dwudziestych epidemia dżumy uderzyła w Cirebon, Priangan i Batavię. Aż do szczytu zachorowań na Jawie Zachodniej w latach 1933 – 1935 dżuma spowodowała śmierć 69.775 osób.

Na Jawie Wschodniej dżuma była skutecznie kontrolowana poprzez szczepienia, renowację domów i poprawę czystości środowiska. W latach 1910 – 1919 było 37.602 osób zarażonych dżumą dymieniczą, w latach 1920 – 1929 liczba ta spadła do 1.521. Terence Hull w „Plagach w Jawie” zauważył, że w ostatniej dekadzie rządów kolonialnych liczba przypadków dżumy dymieniczej na Jawie Wschodniej nadal spadała do 131 w okresie 1930 – 1939. Ale kiedy liczba przypadków dżumy w Jawie Wschodniej spadła na Jawie Zachodniej gwałtownie rosła. Niestety w okresie okupacji japońskiej nie przykładano uwagi do problemów zdrowotnych i nie odnotowywano przypadków zachorowań na dżumę.

Pandemia grypy hiszpanki

Podczas epidemii grypy hiszpanki w 1918 roku rząd kolonialny przeprowadził kwarantannę terytorialną. Urzędnicy ds. Zdrowia wprowadzili specjalne zasady dla statków, które zatrzymały się w portach holenderskich Indii Wschodnich. Miały one zakaz rozładunku pasażerów pod groźbą kary.

Priyanto Wibowo w Zapomnianej Pandemii Grypy z 1918 roku napisał, że gwałtowny przyrost zakażeń utrzymywał się przez trzy tygodnie ale szczyt zachorowań trwał około dwóch miesięcy, a pandemia grypy z 1918 roku oficjalnie się nie zakończyła.

Według Priyanto pandemia sama zniknęła. Historycy nazywają hiszpańską grypę zapomnianą pandemią. W zbiorowej pamięci samych Stanów Zjednoczonych o pandemii grypy z 1918 roku niewiele się mówiło, zwłaszcza podczas samej pandemii.

Jednak z powodu trudów życia podczas I wojny światowej ludzie decydowali się powrócić do swoich zajęć z pewnymi zmianami, aby uniknąć przenoszenia wirusa. Według Mary Dobsona, historyka z Cambridge University, infekcje grypy hiszpanki spadły w 1921 roku ale jej rozprzestrzenianie się trwało jeszcze do 1957 roku.

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to kiedy choroba naprawdę ustępuje. Według Naomi Rogers stwierdzenie zakończenia epidemii może być bardzo trudne do zdefiniowania. Biorąc pod uwagę epidemie który wybuchały w przeszłości, historycy wyróżni dwie definicje końca epidemii . Epidemia kończy się medycznie, gdy liczba nowych przypadków i śmiertelność dramatycznie spada i kończy się społecznie gdy strach przed chorobą maleje.

via historia.id