#tydzieńwIndonezji: 18 styczeń 2020

18 stycznia 202018 stycznia 2020 Rafał Hajduczenia

Zapraszam na kolejne wydanie wiadomości z Indonezji. Dziś przeczytacie o między innymi o współpracy międzynarodowej i olbrzymich inwestycjach, szukaniu winnych powodzi w Dżakarcie, karach za śmiecenie, religijnej sekcie rozbitej przez policję oraz o tym jak się walczy (lub kamufluje) ubóstwo w Indonezji.

Inwestycje zagraniczne i budowa nowej stolicy:

Prezydent Joko Widodo udał się z dyplomatyczną wizytą do Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Ogłosił tam powstanie specjalnego, międzynarodowego komitetu który ma pomóc w budowie nowej stolicy Indonezji na Borneo. W skład komitetu mają wejść: Mohammed bin Zayed, książę i następca tronu Abu Dhabi, Tony Blair, premier Wielkiej Brytanii w latach 1999 – 2007 oraz Masayoshi Son – biznesmen i filantrop, CEO SoftBank, drugi najbogatszy człowiek w Japonii i 43-ty trzeci najbogatszy człowiek na świecie, według rankingu Forbes.
Stolica Indonezji ma zostać przeniesiona już w 2024 roku, koszt inwestycji szacowany jest na 33 miliardy dolarów. 19% z tego będzie pochodzić z budżetu państwa, resztę mają pokryć indonezyjscy oraz zagraniczni inwestorzy.

Prezydent Joko Widodo oraz Mohammed bin Zayed (*Presidential Secretariat Press Burea*)

Również w trakcie spotkania w Abu Dhabi ogłoszono, że obydwa kraje podpisały umowy handlowe o łącznej wartości 22.8 miliarda dolarów. Umowy obejmują współpracę w zakresie religii, edukacji, rolnictwa, zdrowia i walki z terroryzmem. Ponadto podpisano 11 dodatkowych umów biznesowych w dziedzinie energii, ropy i gazu, petrochemii, portów, telekomunikacji i badań. Jest to największa umowa handlowa pomiędzy Republiką Indonezji a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi w historii.
Dyskutowano również o utworzeniu w Indonezji państwowego funduszu majątkowego który miałby pomóc w finansowaniu powyższych umów handlowych. ZEA miałoby w tym pomóc gdyż ten kraj ma doświadczenie w zakładaniu i zarządzaniu tego typu funduszy, wcześniej pomagali już Egiptowi oraz Indiom. Oficjalna umowa zatwierdzająca utworzenie funduszu ma zostać podpisana w lutym tego roku w Tokio, jednym z jego udziałowców będzie SoftBank którego CEO jest wspominamy wyżej Masayoshi Son.
Jednak Zjednoczone Emiraty Arabskie to nie jedyny kraj który chce inwestować w Indonezji.
Minister Spraw Zagranicznych Japonii w trakcie swojej wizyty w Dżakarcie w tym tygodniu potwierdził, że jego kraj jest zainteresowany inwestowaniem w różne gałęzie indonezyjskiej gospodarki. Na mocy umów podpisanych przez obydwa kraje w 2018 roku Japonia zainwestowała 2.5 miliarda jenów (22 miliony dolarów) na budowę sześciu zintegrowanych centrów rybackich w Sabang, Natuna, Morotai, Saumlaki, Moa i Biak. Japonia jest jednym z największych importerów ryb z Indonezji. Oba kraje wspólnie zbudowały również eksperymentalny zakład przekształcania odpadów stałych w źródło energii na składowisku śmieci Bantar Gebang w Bekasi (Jawa Zachodnia).
Teraz Japonia chce pomóc Indonezji w budowie kolejnych zakładów przetwarzania odpadów. Oprócz tego Japonia chce inwestować w sektorze energetycznym i pomoże Indonezji rozwinąć technologię energii wodnej w Północnym Borneo. Mówi się też o większej współpracy w zakresie zwalczania terroryzmu oraz o potencjalnych inwestycjach w obiekty nurkowe i nadmorskie kurorty w Natuna.
Zainteresowanie inwestowaniem w turystykę w regionie Natuna wyraził też Adam Boehler, dyrektor generalny amerykańskiego U.S. International Development Finance Corporation. Jednak tutaj nie przekazano mediom żadnych, konkretnych informacji.
A jakby inwestycji z ZEA, Japonii i USA było mało to swoją pomoc w przenoszeniu stolicy Indonezji zaproponowała Korea Południowa.
Na mocy protokołu podpisanego podczas dwustronnego spotkania prezydenta Korei Południowej Moon Jae-in i prezydenta Indonezji Joko Widodo w Pusanie w listopadzie ubiegłego roku Korea Południowa potwierdziła gotowość udzielenia pomocy w rozwoju nowej stolicy Indonezji. W 2012 w Korei Południowej założono miasto Sejong City do którego zaczęto przenosić budynki rządowe oraz ministerstwa. W ten sposób władze tego kraju chcą odciążyć Seul. Korea chce dzielić się teraz swoim doświadczeniem i pomóc Indonezji w budowaniu nowej stolicy w zakresie projektowania, gospodarki wodnej, zintegrowanym transporcie miejskim i mieszkalnictwie.

Silna Rupia:

Indonezyjska Rupia została jedną z najsilniejszych walut w całej Azji i to mimo konfliktu pomiędzy Iranem a Stanami Zjednoczonymi i związanego z tym wzrostu cen ropy oraz wojny celnej z Chinami.
Od 26 października 2018 kiedy to za 1 dolara było trzeba zapłacić 15.100 rupii indonezyjska waluta nieustannie się umacnia, osiągając rekordy nie widziane od początku 2018. W tym tygodniu za 1 dolara było trzeba zapłacić już jedynie 13.600 rupii a według indonezyjskich ekspertów to nie koniec.

Powodzie i szukanie winnych:

W powodziach, które nawiedziły Dżakartę i sąsiednie miasta w nowy rok zginęło 67 osób a ponad 35 tysięcy musiało opuścić swoje domy. Ministerstwo Spraw Społecznych przekazało informację, że do tej pory wydano 9.5 miliarda rupii [2.6 milina złotych] na pomoc ofiarom. Pieniądze zostały wydane na ryż, środki i przyrządy do sprzątania, przybory szkolne, mundurki szkolne i zapomogi finansowe.
Jednak to może być dopiero początek wypłacania odszkodowań, bo kilka różnych organizacji zapowiedziało złożenie pozwów przeciwko władzom miasta.
Pierwszą organizacją, która już złożyła pozew zbiorowy jest Jakarta Flood Victims Advocacy Team (LBH). Pod wnioskiem podpisały się 243 osoby a ich żądania opiewają na 42.3 miliarda rupii [11.7 miliona złotych]. Wśród nich jest właściciel ‘słynnego’ białego BMW. Film z tym samochodem porwanym przez fale był pokazywany w wielu lokalnych i zagranicznych mediach. Oprócz BMW właściciel w powodzi stracił także sportowe Porsche.

Grupa stawia dwa zarzuty przeciwko władzom Dżakarty. Pierwszy to niedziałający system ostrzegania. Syreny zainstalowane zaledwie rok temu nie włączyły się i nie ostrzegły mieszkańców. Drugi zarzut dotyczy tego, że do wielu miejsc służby ratownicze dotarły zbyt późno lub nie dotarły wcale.
Drugą grupą jest Flood Residents Advocacy Team (YLBHI). Łącznie zebrali oni dane od 3000 poszkodowanych jednak jeszcze nie złożyli oficjalnego pozwu zbiorowego. Dodatkowych procesów można spodziewać się od sieci handlowych których sklepy zostały zniszczone, restauracji oraz właścicieli fabryk i zakładów. Władze miasta odrzucają zarzuty i przygotowują swój sztab prawników, jednak według nieoficjalnych informacji miasto zabezpieczyło 180 miliardów rupii [50 milionów złotych] na wypadek przegranej w sądzie.

Indonezyjskie kobiety w Banku Światowym:

David Malpass, Prezes Banku Światowego poinformował o mianowaniu pochodzącej z Indonezji Mari Elka Pangestu na stanowisko Dyrektora ds. Polityki Rozwoju i Partnerstwa w Banku Światowym. Uzyskała ona tytuł doktora na Uniwersytet Kalifornijskim w Davis, wcześniej studiowała Australijskim Uniwersytecie Narodowym. W latach 2004 – 2011 była Ministrem Handlu w rządzie Susilo Bambang Yudhoyono.
Nie jest pierwszą Indonezyjką w Banku Światowym. W 2010 jednym z jego trzech Dyrektorów została Sri Mulyani która od 2016 jest Ministrem Finansów Indonezji.

Cotygodniowy kącik korupcyjny:

W tym tygodniu powracamy do sprawy Harun Masiku. Dla przypomnienia – jest to poseł aktualnie rządzącej partii PDI-P oskarżony o wręczenie 600 milionów rupii [251 tysięcy złotych] łapówki wysoko postawionemu komisarzowi KPU (indonezyjska Państwowa Komisja Wyborcza) Wahyu Setiawanowi by ten tak ustawił wyniki ostatnich wyborów parlamentarnych żeby Harun Masiku mógł zostać posłem oraz 300 milionów osobom pomagającym Wahyu Setiawanow.
W tej sprawie aresztowano już osiem osób jednak sam Harum Masiku zdołał uciec za granicę, 6 stycznia, dwa dni przed wypłynięciem sprawy, wyleciał z lotniska w Dżakarcie do Singapuru i według informacji udostępnionych przez indonezyjski Urząd Imigracyjny nie ma żadnych informacji o jego powrocie.
Komisja ds. Zwalczania Korupcji (KPK) przeszukała jego apartament w Dżakarcie ale do dziś nie udało im się wejść do biura jego partii. Od prawie dwóch tygodni partia PDI-P blokuje dostęp do swojej siedziby dla komisarzy KPK powołując się na nowe przepisy, uchwalone kilka miesięcy temu, w myśl których Komisja ds. Zwalczania Korupcji musi posiadać odpowiedni nakaz sądowy, żeby móc przeszukiwać biura partii. Według ekspertów nowe przepisy które nakładają obowiązek posiadania nakazu sądowego to zbędna biurokracja która sprawia, że KPK ma związane ręce podczas gdy członkowie partii PDI-P mogą w tym czasie niszczyć dokumenty i dowody.

Walka ze śmieciami:

W zeszłym tygodniu pisaliśmy o tym iż Dżakarcie od stycznia wchodzi zakaz używania plastikowych toreb. Wszystkie sklepy oraz markety będą musiały zapewnić swoim klientom opakowania wykonane z materiałów biodegradowalnych. Jednak sklepy będą miały czas do lipca na dostosowanie się do nowych przepisów.
Okazuje się, że nowa ustawa obejmie też wszystkie bazary (pasar tradisional) w mieście. Tu powiania się problem, bo i ile w dużych marketach wycofanie foliowych toreb nie powinno być większym problemem tak zmuszenie i kontrolowanie sprzedawców na bazarach do rezygnacji z nich może być dużo trudniejsze. Jednym z pomysłów władz jest zachęcenie ludzi sprzedających na bazarach do korzystania z tradycyjnych, ekologicznych opakowań.
Nowe, restrykcyjne prawo dotyczące śmieci wchodzi też w Tangerang (prowincja Banten). Za wyrzucanie opadów w krzaki lub do rzeki zamiast do kosza będą grozić kary od 100 do 500 tysięcy rupii (27 – 140 złotych). Jednak osoba wielokrotnie przyłapana na śmieceniu będzie mogła być ukarana nawet grzywną w wysokości do 50 milionów rupii (14 tysięcy złotych) lub karą aresztu na 3 miesiące

Ekstremalne zjawiska pogodowe:

Dwanaście domów zostało uszkodzonych w wyniku tornada jakie przeszło przez wieś Karangtenggang (Banten). Na szczęście nie odnotowano żadnych ofiar. Porywiste watry spowodowały też zniszczenia w wielu miejscach na Jawie Wychodniej, najbardziej ucierpiały miejscowości leżące w okolicy Sidoarjo, Surabayi i Jombang.

Więcej programistów:

Bambang Brodjonegoro, Minister Rozwoju i Technologii w trakcie swojej konferencji przyznał, że Indonezja potrzebuje więcej programistów.
‘Deweloperzy, programiści lub eksperci w dziedzinie kodowania stają się koniecznością, dlatego nadszedł czas, aby zachęcić instytucje takie jak Apple Developer Academy do wspierania młodych ludzi, aby mogli realizować program zgodny z zapotrzebowaniem cyfrowej gospodarki’. Bambang ma nadzieję, że ten program przyciągnie ukryte talenty w dziedzinie IT i technologii cyfrowych, co w przyszłości przełoży się na większą ilość przedsiębiorstw i startupów.

Zapłać żeby wejść do raju:

Indonezyjska policja poinformowała o aresztowaniu Totoka Santoso Hadiningra i jego żony Fanni Aminadi. W 2018 roku ogłosili się oni królem i królową Królestwa Wielkiego Wszechświata. Bezrobotne małżeństwo założyło swój ‘pałac’ we wsi Purworejo gdzie zaczęli gromadzić wokół siebie poddanych Królestwu którym nadawali różne tytuły, funkcje i przywileje. Za dołączenie do ich sekty poddani płacili od 3 do 30 milionów rupii (840 zł – 8400 złotych). Czym większa kwota tym większy status poddanego w królestwie i tym większa szansa na wejście do raju. W ten sposób wyciągnęli pieniądze od co najmniej 450 osób.
Grozi im 10 lat więzienia.

Król i Królowa Królestwa Wielkiego Wszechświata

Ustawą znieść ubóstwo

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez indonezyjski rząd odsetek osób żyjących w skrajnym ubóstwie spada z roku na rok. Aktualnie jedynie 9.22% Indonezyjczyków klasyfikowanych jest jako osoby żyjące poniżej minimum socjalnego. To powinno się chwalić, nie?

A no haczyk w tym, że gdy wczytamy się w raport to można zauważyć, że granica ubóstwa w Indonezji wytyczona przez rząd to 440,538 rupii miesięcznie (122 złote) czyli ok. 14 tysięcy rupii dziennie. Jest to kwota absurdalnie niska, kompletnie nie oddająca rzeczywistych kosztów życia w tym kraju. Żeby wam to zobrazować to wyobrażacie sobie, że mycie skutera na myjni kosztuje 10 tysięcy rupii, a mycie samochodu 25 tysięcy. Czyli wystarczy stanąć z wiaderkiem i gąbką na parkingu i umyć komuś jeden, dosłownie jeden samochód dziennie lub dwa skutery żeby przekroczyć tę teoretyczną granicę ubóstwa.

Czy walka z ubóstwem powinna wyglądać tak, że granicę minimum socjalnego obniża się do absurdalnie niskiego poziomu? Pozostawiam to wam do przemyślenia. Do zobaczenia za tydzień!

Facebook Comments