Indonezyskie kino lat 90
Lata 90 uznawane są za okres upadku indonezyskiej kinematografii, kiedy to kina zostały zdominowane przez niskiej jakości produkcje ociekające erotyzmem i nagością. W dzisiejszym wpisie zapraszam was do zapoznania się z tą dziwną epoką w indonezyskim kinie.
Współczesna, indonezyjska kinematografia stoi na dość wysokim poziomie, jest to duża poprawa w porównaniu z poprzednią dekadą, kiedy to lokalny rynek został zalany masą niskobudżetowych, słabych horrorów.
Niskobudżetowe horrory nie były jednak najgorszym okresem indonezyjskiej kinematografii. Po złotej erze lat 70 i 80, kiedy to w Indonezji powstawało dużo dobrych produkcji, przyszły chude lata 90 będące okresem kiepskich animacji, scenariuszy pisanych na kolanie oraz produkcji emanujących erotyzmem.
Powody takiego stanu rzeczy były dwa. Po pierwsze – lata 90 to czas powstawania pierwszych, prywatnych stacji telewizyjnych w Indonezji oraz prawdziwy boom na opery mydlane. Jedną z nich była Si Doel Anak Sekolahan, produkowana od 1994 do 2003 – uznawana za jedną z najlepszych telenowel w historii Indonezji. To właśnie do produkcji seriali kierowano największe środki finansowe, najlepszych aktorów, scenarzystów i reżyserów przez co produkcja filmów pełnometrażowych podupadła.
Jako drugi powód upadku kina indonezyjskiego w latach 90 podaje się rządową cenzurę. Tu jednak zdania są podzielone. Niektóre źródła podają iż to z powodu rządowej cenzury mediów nie opłacało się tworzyć żadnych bardziej ambitnych filmów. Inne źródła podają z kolei – że to z powodu braku cenzury lokalne kino poszło w kierunku erotyzmu i nagości.
Niezależnie od powodów – faktem jest, że indonezyjska kinematografia lat 90 była na dnie. Nawet Indonezyjski Festiwal Filmowy (FFI), na którym corocznie przyznawane są nagrody dla najlepszych indonezyjskich filmów i aktorów został zawieszony na okres 10 lat z powodu niskiej jakości filmów wchodzących w tamtym okresie
Epoka filmów erotycznych
Epoka lat 80 była jednym ze złotych okresów kina indonezyskiego, a takie produkcje jak Tjoet Nyak Dhien z 1988, opowiadający o oporze mieszańców Aceh w walce z holenderską kolonizacją, jest jednym z najlepszych filmów tamtych lat. Jednak już kilka lat później kina w całym kraju zalały kiepskie produkcje pełne erotyzmu.
Najbardziej znanym filmem lat 90 jest Kenikmatan Tabu (Przyjemność z Tabu) z Inneke Koesherawati grająca główną bohaterkę. Jak wiele produkcji z tamtego okresu, Kenikmatan Tabu praktycznie nie miał fabuły, a film skakał się ze udawanych scen seksu, gołych piersi i pocałunków. Innymi produkcjami, które próbowały przyciągać widzów seksownymi kobietami były Bebas Bercinta (Miłosna Wolność), Kabut Asmara (Cień Asmary), Rahasia Rumah Bordil (Sekrety Burdelu), Setetes Noda Manis (Kropla Słodkiej Palmy), czy Bisikan Nafsu (Szept Pożądania). Nawet po samych tytułach można zauważyć z jakim rodzajem filmów mamy do czynienia.
Ciekawym przykładem jest film Susuk Nyi Roro Kidul – nawiązujący tytułem do jawajskiej legendy o syrenie Roro Kidul żyjącej w ocenie i porywającej rybaków. Film ten oczywiście miał niewiele wspólnego z jawajską legendą, a był romantycznym filmem fantasy z elementami erotycznymi.
Nie znaczy to, że w tamtym okresie nie wychodziły żadne, bardziej ambitne produkcje. Filmy takie jak Oeroeg z 1993, Daun Di Atas Bantal (Liść na poduszce) z 1998, Petualangan Sherina (Przygoda Sheriny) z 2000 oraz Ada apa dengan cinta (Co słuchać w miłości) z 2002 doprowadziły do stopniowego odrodzenia indonezyskiej kinematografii.
Jednak zdecydowana większość filmów indonezyskich z lat 90 była tak zła, że nawet Indonezyski Festiwal Filmowy (FFI) zawiesił swoją działalność między 1993 a 2003 rokiem. Ostatnim filmem, który otrzymał nagrodę w 1993 była produkcja Ramadhan i Ramona, a pierwszym filmem nagrodzonym po przywróceniu festiwalu został Arisan.
ZOBACZ TEŻ: