Dlaczego Jawajczycy i Sundajczycy nie powinni się żenić?

Indonezja to kraj wielu ciekawych przesądów i wierzeń. Jednym z nich dotyczy tego, że Jawajczycy i Sundajczycy nie powinni zawierać związków małżeńskich. I chociaż przesąd ten związany jest z bitwą sprzed kilkuset lat to nadal wielu Indonezyjczyków traktuje go poważnie.

Sundajczycy to indonezyjska grupa etniczna zamieszkująca tereny Zachodniej Jawy, Banten oraz Dżakarty. Są oni spadkobiercami królestwa Sundy istniejącego w tym regionie między 669 a 1579 rokiem. Natomiast Jawajczycy to grupa etniczna zamieszkująca Jawę Wschodnią. Kilkaset lat temu między tymi dwoma grupami etnicznymi doszło do zbrojego starcia, które na zawsze zdefiniowało Jawajsko – Sundajskie relacje i sprawiło, że do dziś wielu indonezyjczyków uważa iż członkowie tych grup nie powinni się wzajemnie żenić.

W 1357 roku Hayam Wuruk, król Majapahit, królestwa leżącego na Jawie Wschodniej, postanowił – prawdopodobnie z powodów politycznych – wziąć za małżonkę księżniczkę Citrę Rashmi Pitaloka po tym jak zobaczył jej portret. Była ona córką Prabu Maharajy Linggabuana Wisesa z Królestwa Sundy na Jawie Zachodniej. Historia opisuje ją jako dziewczynę o niezwykłej urodzie. Zachwycony propozycją i widząc możliwość zawiązania sojuszu z Majapahit, najpotężniejszym królestwem w regionie, król Sundy udzielił błogosławieństwa i postanowił towarzyszyć córce na ślubie.

Niedługo potem sundajski król, Pitaloka, rodzina królewska oraz grupa najważniejszych urzędników dotarli drogą morską do królestwa Majapahit w Jawie Wschodniej i rozbili obóz na placu Bubat w stolicy Majapahit – mieście Trowulan. Źródła historyczne podają, że flota Sundajczyków liczyła 200 dużych okrętów oraz 2000 mniejszych statków.

Gaja Mada, głównodowodzący armii Majapahit widział w tym małżeństwie okazję aby zmusić królestwo Sundy do uznania zwierzchnictwa Majapahit. Zaczął nalegać aby Pitaloka nie była przedstawia po ślubie jako księżniczka ale jako konkubina. To nie spodobało się królowi Sundy, który uznał to za zniewagę, przerwał ceremonię i nakazał powrót do domu.

Gdy król Majapahit dowiedział się o przerwanej ceremonii nakazał otoczyć obóz króla Sundy. Doszło do bitwy znanej jako bitwa pod Bubat. Sundajczycy znalezi się w potrzasku ale nie zamierzali się poddać. Król nakazał wykonać kontratak ale jego wojska szybko zostały spustoszone, a plac Bubat spłynął krwią.

W ostatnim akcie bitwy na placu pozostało mniej niż 100 członków rodziny królewskiej Sundy oraz urzędników, którzy na przeciw siebie mieli kilka tysięcy dobrze uzbrojonych żołnierzy Majapahit. Starcie zakończyło się zamordowaniem wszystkich Sundajczyków pomimo ich odwagi i kilkukrotnych prób kontrataku. Niektóre źródła podają, że Sundańczycy kilkakrotnie zdołali obronić plac i kontratakować podczas oblężenia Majapahit. Pomimo pewnej śmierci Sundańczycy wykazali się niezwykłą odwagą i rycerstwem, gdy jeden po drugim padali na ziemię.

Pod koniec walki księżniczka Pitaloka popełniła samobójstwo. W tamtym okresie samobójstwo kobiety po śmierci któregoś z bliskich jej mężczyzn np. ojca lub męża było uznawane za honorowe i szlachetne, bo pozwalało ochronić czystość kobiety i uniknąć upokorzenia w wyniku gwałtu lub wzięcia w niewolę.

Wydarzenia te bardzo poważnie zaszkodziły stosunkom między Sundajczykami a Jawajczykami i wywołały wrogość, która pamiętana jest do dzisiaj. Książę Niskalawastu Kancana, młodszy brat Pitaloki, przejął władzę w królestwie Sundy, gdyż nie brał udziału w weselu, a pozostał w królestwie. Po wystąpieniu na tron rozpoczął ekonomiczną blokadę Majapahit oraz zerwał stosunki dyplomatyczne z sąsiadami ze Wschodniej Jawy. Zakazał także swoim poddanym zawierania związków małżeńskich z Jawajczykami.

I chociaż mówimy o wydarzeniach z XIV wieku to wśród niektórych, zwłaszcza starszych indonezyjczyków, nadal istnieje bardzo silne przekonanie iż ludzie z Sundy oraz z Jawy nie powinni się żenić.